بابای نسل انقلاب

‎‫می گویند نمیدانی چه اتفاقی افتاده است‬

‎‫می گویند هنوز منتظرش هستی که از سفر برگردد‬

‎‫می گویند که ...‬

‎‫ولی ، چه کسی خبر دارد از رویای شبهایت‬

‎‫چه کسی می داند از وصیت پدرت‬

‎‫اما ، دستان گره کرده ات‬

‎‫و چهره مصمم ات گواهی می دهد‬

‎‫به قولی که به پدرت داده ای‬

‎‫که اگر از تو پرسیدند بابایت کیست‬

‎‫بگویی بابای ماست خامنه ای‬

‎‫بابای نسل انقلاب‬

پوستر در اندازه واقعی

منبع

راهپیمایی یوم الله ۲۲ بهمن ۱۳۹۰ به روایت تصویر

تظاهرات آمریکایی ها با عکس شهید احمدی روشن

هزاران آمریکایی در 50 شهر این کشور همراه اتحادیه ها و تشکل های ضد جنگ، عصر شنبه با راه اندازی تظاهراتی سراسری ضمن اعلام انزجار از سیاست های جنگ طلبانه سران کاخ سفید، از آنان خواستند به تحریم و دشمنی علیه ایران پایان دهند. 

معترضان در این تظاهرات خواستار پایان دادن به تحریم های امریکا علیه ایران شدند و همچنین ترور دانشمندان هسته ای کشورمان را به شدت محکوم کردند.

عصر شنبه صدها نفر از مردم این شهر با راه اندازی تظاهراتی بزرگ ضمن مخالفت شدید با هرگونه تهدید حمله نظامی به کشورمان، از دولتمردان خود خواستند تا هرچه سریعتر به تحریم های غیرقانونی خود علیه ملت ایران خاتمه دهند.
 

 

سارا فلاندرز رییس گروه اقدام بین المللی ضد جنگ به عنوان بانی برگزاری این اعتراضات در حاشیه تظاهرات نیویورک، گفت که راهپیمایی علیه سیاست های ضد ایرانی آمریکا در بیش از 50 شهر برگزار شده است.

تظاهرات بزرگ مردم نیویورک از میدان تایمز شروع شد و با گذر از خیابان های مختلف و حضور در مقابل سازمان ملل متحد و نمایندگی آمریکا از سران کاخ سفید خواستند دست از اقدامات خصمانه علیه ایران بردارند.

گزارش نجف زاده از فرزند شهید احمدی روشن

بازتاب ترور شهید احمدی روشن در رسانه های بیگانه + گزارش کوتاه نجف زاده از علی احمدی روشن فرزند مصطفای شهید

منبع

گزارشی از حاشیه دیدار امام خامنه‌ای با خانواده شهید

راه مجاهدت باز است...

مهدی قزلی

سرم را تکیه داده بودم به شیشه‌ی ماشینی که از لابه‌لای اتومبیل‌های توی خیابان به سرعت می‌رفت تا به موقع برسیم خانه‌ی مصطفی؛ به موقع یعنی زودتر از رهبر انقلاب.

مصطفی سر جمع 7 ماه و 7 روز بزرگتر از من بود و  پسرش هم تقریباً هم‌سن دخترم. فکر کردم به اینکه اگر اتفاقی – مثلاً تصادف- برایم پیش بیاید حال خانواده‌ام چطور خواهد شد؛ پدر، مادر، همسر، دخترم، برادرها و بقیه. از روی محبت، هیچ دلم نخواست که تصورشان بکنم؛ ولی چند دقیقه‌ی بعد قرار بود برسم به خانه‌ی جوانی هم‌ریش و هم‌سن‌وسال خودم که اتفاقی برایش افتاده و حال خانواده‌اش را تصویر کنم. خانواده‌ای که دیگر او را نخواهند دید.

ماشین در ترافیک سنگین از بیت رهبری در انتهای فلسطین آمده بود تا اول پاسداران و در خیابان گل نبی و ترافیکش – همان‌جا که ماشین مصطفی را منفجر کردند- سر از شیشه‌ی ماشین برداشتم. فکر کردم اگر به لطف رانندگی! راننده‌مان همین الان نمیریم بالاخره گریزی هم از تقدیر همیشگی و همگانی حضرت حق نداریم. یک لحظه فکر اینکه آدمی مثل مصطفی چقدر می‌تواند خوشبخت و خوش‌عاقبت باشد، از جا پراندم. این ماجرا زاویه‌ی دید صحیح می‌خواهد. از این زاویه همه‌اش شور است و حماسه.

وقتی ماشینمان -به لطف خدا البته- رسید به نزدیک خانه‌ی مصطفی دیگر حال‌گرفتگی مسیر را نداشتم. فکر کردم نباید دلسوز خانواده‌اش باشم بل باید غبطه‌خور خودش بشوم. حاشیه زیاد رفتم، خانواده خانه نبودند!

   

دانشگاه شریف مراسمی در چیذر و سر مزار مصطفی گرفته بود و همه‌ی خانواده‌اش آنجا بودند. رهبر انقلاب اول رفته‌اند خانه شهید رضایی‌نژاد و بعدش می‌آیند اینجا. یک تیم هم رفته چیذر و دارد توی گوش خانواده‌ی آنها می‌خواند که یک مسئولی در راه منزل شماست! یک چیزی در مایه‌های رئیس بنیاد شهید یا سرداری از سپاه. و معلوم است خانواده مقاومت می‌کنند که: خوب بگویید آنها هم بیایند اینجا سرمزار. تیمی که رفته بود چیذر بالاخره موفق می‌شود و معلوم نیست با چه ترفندی راضی‌شان می‌کند به آمدن. بالاخره آنها آمدند و ما هم رفتیم بالا. خانه‌ی شهید یک آپارتمان حدود 80 متری و دو اتاقه بود و ساده. دو تا کامپیوتر روی میزی بزرگ در سالن خانه و دو عکس از رهبر به دیوارها و خانه پر از خانمهای چادری جوان و مسن و دو مرد میانسال –باجناق و برادرزن- و دو مرد مو سپید کرده؛ مادر و همسر و خواهرها و خانواده همسر شهید و البته علیرضا پسر مصطفی که هاج و واج مانده بود از حضور ما در خانه‌شان. اینقدر می‌فهمید که خبر مهمی هست که همه جمع هستند و اینقدر بزرگ بود که بداند در چنین موقعیتی پدرش هم باید باشد برای پذیرایی و مهمانداری! وکلافه از همین موضوع می‌پرسید: پس بابا کی میاد؟

   

همه قیافه‌های خسته داشتند و معلوم بود خواب درست و حسابی نداشته‌اند در این چند روز ولی کسی شکسته نبود. گهگاهی هم لبشان به لبخند باز می‌شد و البته هنوز نمی‌دانستند چه کسی به خانه‌شان خواهد آمد.

خواندم که کامران نجف‌زاده جاخورده که خبر شهادت پدر را به پسر 4 ساله‌اش نداده‌اند و البته فکر می‌کنم او هم یک لحظه همه چیز را –مثل من- با فرزند خودش مقایسه کرده که نوشته بود: 

بوسه پدر شهید احمدی روشن بر پیشانی احمدی نژاد

دکتر محمود احمدی نژاد ظهر امروز (چهارشنبه) پس از پایان جلسه هیات دولت به همراه وزرا و شماری از معاونین خود در مراسم بزرگداشت شهدای عرصه علم و فناوری، شهیدان احمدی روشن، رضایی نژاد، علی محمدی، شهریاری و قشقایی که در مسجد سلمان فارسی نهاد ریاست جمهوری برگزار شد، شرکت کرد.

در این مراسم که از سوی دفتر رییس جمهور برگزار شده است، علاوه بر رییس جمهور، وزراء، معاونین رییس جمهور و شخصیت های برجسته لشکری و کشوری همراه با خانواده این شهید والامقام شرکت کرده اند.

شهدای عرصه علم و فناوری از جمله شهید مصطفی احمدی روشن دانشمند نخبه هسته ای کشورمان در اقداماتی تروریستی از سوی ایادی دشمنان و بدخواهان نظام جمهوری اسلامی ایران به درجه رفیع شهادت نائل آمده اند.

در این مراسم دکتر احمدی نژاد ضمن دیدار با والدین و همسر شهید مصطفی احمدی روشن از آنها دلجویی کرده و یاد و خاطره این شهید والامقام را گرامی داشت.

حجت الاسلام میر تاج الدینی معاون پارلمانی رییس جمهور همچنین در این مراسم در سخنانی اقدامات دشمنان در ترور دانشمندان هسته ای کشورمان را نشانه عصبانت آنها از پیشرفت های علمی ملت ایران دانست و گفت: ملت ایران به رغم تمامی مخالفت ها و اقدامات استکبار جهانی و ایادی آنها، امروز هسته ای شده و آنها با این اقدامات مذبوحانه خود نمی توانند جلوی پیشرفت این ملت را بگیرند و بدون تردید ملت ایرن مصمم تر از همیشه راه خود را ادامه خواهد داد.

منبع

بدون شرح ....